ον

το (Α ὄν)

1. αυτό που πραγματικά υπάρχει, καθετί που έχει υπόσταση, ζωή

2. (η δοτ. ως επίρρ.) τῶ ὄντι και τωόντι και τώντις

πραγματικά, αληθινά

νεοελλ.

1. ο άνθρωπος

2. (φιλοσ.) καθετί το οποίο υπάρχει καθ' εαυτό, που έχει απόλυτη και καθαρή ύπαρξη χωρίς προσδιοριστικές ιδιότητες, το Είναι

3. φρ. α) «το όντως ον» και «το υπέρτατο ον» — ο θεός

β) «εκ τού μη όντος» — από το τίποτε

αρχ.

στον πληθ. τὰ ὄντα και επικ. τ. ἐόντα

α) αυτά τα οποία υπάρχουν στο παρόν σε αντιδιαστολή προς τα παρελθόντα ή τα μελλοντικά

β) τα υπάρχοντα, η περιουσία («μικρὰ κεκτημένους τών πολιτῶν τὰ ὄντα ἁπολλύντας», Δημοσθ.).

[ΕΤΥΜΟΛ. Ουσιαστικοποιημένος τ. τού ουδ. τής μτχ. ὤν, οὖσα, ὄν τού εἰμί].